Duymayan zaten kalmamıştır ama Ahmet Uluçay gitti.
Çok yakın olmasak da bir kaç defa konuşmuşluğumuz vardı. Türk Sinema Sektörü denen vahşi ortamda genelde ona karşı iki ana tutum vardı: Açıkça veya gizlice hor görenler veya abartılı şekilde övmelerine karşılık bundan bir adım öteye geçmeyenler.
Ahmet Uluçay inanılmaz derecede yetenekliydi ve daha da önemlisi taklit edilemez şekilde özgündü.
Pazartesi 11.00’de Beyoğlu Sineması’nda veda töreni varmış. Gitmeyeceğim çünkü sinema insanlarına dayanamıyorum (çoğuna). Ahmet onlardan değildi.
Güle güle Ahmet.
“Bütün sanatçılar çocuktur, çocuk kalmalıdır”
“Büyüyemedim. Çocuklarla çalışıyorum. Filmlerimde onlara eğiliyorum”
“Evcilik oynar gibi film yapıyorum.
“Entelektüel olmaya çalışmıyorum. Sinema yaparken bildiklerimi de unutuyorum”
Bu dünyada bu dünyaya söylenmiş sözlerinden..
Sanat piyasa malı olunca, orjinallik çabası aklı alınca, insan çocukluğunu unutunca, ve artık büyük adam(!) olunca çocukluğun temiz ve her tarafı aydınlatan ışığının yerini neler alıyor dersiniz?
Vefatından sonra akülü bir tekelekli sandalye ihtiyacının olduğunu ve bunun yanlızca yakın dostlarının bile-bildiği birşey olduğunu bilmek iç acıtıcı. Büyüyoruz dışımıza doğru, yanlızca o kadar!
Mekanı cennet olsun
Allah rahmet eylesin.